Ostatecznym celem essenceizmu jako systemu analitycznego jest

pełne sformułowanie poniższej teorii:

Teorii wiecznego istnienia

0. Teoria wiecznego istnienia bazuje na fakcie, że wszechświat powstał w konkretnym momencie, a przedtem go nie było. To jest paradygmat tej Teorii.

1. Głównym założeniem tej teorii  jest istnienie stanu poza czasem i przestrzenią. To jest fundament teorii.

2. Tezą teorii wiecznego wybuchu jest to, że uznawany przez większość ludzkości Bóg to Byt Pierwoistny. Jest Bytem wiecznym, doskonałym i absolutnym. Ma On w Sobie Serce będące Wiecznym Źródłem Pierwoistnej Siły Miłości, która czyni Go Stwórcą, który stworzył z Samego Siebie wszechświat, życie, a przede wszystkim ludzi.

3. Uzupełniająca hipotezą teorii wiecznego istnienia jest to, że Byt Pierwoistny zajmuje Sobą całą sferę poza czasem i przestrzenią, czyli wszystko poza czasoprzestrzenią wszechświata. To jest Jego i nasz wieczny „dom”, czyli wieczny świat duchowy.

4. Aksjomatem w teorii wiecznego istnienia jest to, że „coś” nie może powstawać z „niczego”. Zatem czasoprzestrzeń wszechświata lub wszechświatów musiała mieć swoje źródło powstania: Osobowość Bytu Pierwoistnego i Jego Energię Pierwszej Przyczyny.

5. Sądem egzystencjalnym teorii wiecznego istnienia jest to, że Osobowość Bytu Pierwoistnego przenika Energię Pierwszej Przyczyny, tworząc „model” dla osoby duchowej człowieka przenikającej osobę fizyczną.

6. Wieczność tkwi w naszej osobie duchowej, którą otrzymujemy od Stwórcy w momencie narodzenia.

7. Dodatkowym sądem egzystencjalnym jest to, że Byt Pierwoistny nie zna zła. Zło tego świata pojawiło się, gdy przez zmianę kierunku Pierwoistnej Siły Miłości powstała zła siła władzy. W konsekwencji zaczęła w nas działać odziedziczona od Szatana upadła natura. Jeżeli nie zlikwidujemy zła, to będzie trwało wiecznie.

 

Teoria wiecznego istnienia wyjaśnia

model wieczności wyłoniony ze stanu poza czasem i przestrzenią